حفظ فاصله اجتماعی و قرنطینه شخصی دو راه موثر برای کاهش شیوع بیماری کووید-۱۹ است، اما از استرالیا تا آمریکا، خیلیها به این اقدامات توجه نمیکنند. چطور باید مردم را قانع و ترغیب کرد که دست به چنین کارهایی بزنند؟
در بعضی از نقاط دنیا، شیوع ویروس کرونای جدید، اماکن عمومی را به خانه ارواح تبدیل کرده است. در نقاط دیگر، اما زندگی با همان شدت و حدت سابق ادامه دارد و در مواردی حتی بیشتر نیز شده است.
تا پیش از سفت و سخت شدن قوانین بریتانیا، مناطق ییلاقی ولز شاهد حضور بیسابقه مردم در این فصل سال بود و در استرالیا نیز مردم تا وقتی پلیس وارد عمل نشده بود حاضر به ترک ساحل بوندای و جمع کردن بساط خوشگذرانی به خاطر ویروس کرونا نشده بودند.
در شهر میامی در آمریکا، دانشجوها مصمم بودند تا از تعطیلات بهاره خود لذت ببرند. به گفته یکی از آنها “فوقش کرونا میگیرم، اتفاق خاصی نمیافتد. هر اتفاقی میخواهد بیافتد، من حاضر نیستم دست از خوشگذرانی و مهمانی بردارم. “
البته کنار آمدن با واقعیتهای زندگی در زمان کووید-۱۹ مشکلی نبود که تنها دامن جوانها را بگیرد. انتشار نتایج یک نظرسنجی در اواسط ماه مارس نشان داد که نصف بیشتر افراد بالای ۶۰ سال اصلا نگران احتمال مردن به خاطر ابتلا به این ویروس نیستند. برای بعضیها، مثل کرن سوالو پرایر در ایالت مین، ویروس کرونا به جابهجایی مسئولیت بین نسلها منجر شده است و حالا او باید مراقب باشد تا والدین سالخوردهاش مخفیانه از خانه بیرون نروند.
اما چرا با وجود تاکید مرتب نهادهای بهداشتی معتبر دنیا، نظیر سازمان بهداشت جهانی و مرکز پیشگیری و درمان بیماری آمریکا، مبنی بر تاثیر هنگفت کاهش تماسهای فردی بر روند شیوع این ویروس، هنوز خیلیها توجهی به این مساله نمیکنند و تمهیدات سختگیرانه را نادیده میگیرند؟ چطور میتوان مردم را به مراقبت از خود و اطرافیانشان ترغیب کرد؟
این مغازه در تایلند برای تحویل نوشیدنی به مشتری از تسمه نقاله استفاده میکند تا فاصلهگذاری اجتماعی را رعایت کرده باشد
پاسکال گلدستزر، پژوهشگر بهداشت عمومی در دانشگاه هاروارد، میگوید بررسیها نشان میدهد که مردم آمریکا و بریتانیا تقریبا از همان ابتدای امر با تمهیداتی که برای مقابله با کووید-۱۹ در نظر گرفته شده است به خوبی آشنا شدهاند.
او بین روزهای ۲۳ فوریه و ۲ مارس با برگزاری یک نظرسنجی اینترنتی نظرات ۲٫۹۸۶ نفر آمریکایی و ۲٫۹۸۸ نفر بریتانیایی از ویروس کرونای جدید را جویا شد. اکثر شرکتکنندگان (۹۳ درصد در آمریکا و ۸۶ درصد در بریتانیا) میدانستند که برای کاهش شیوع کووید-۱۹ چه کار باید کرد: شستوشوی دستها، اجتناب از تماس نزدیک با افراد بیمار و دست نزدن به صورت. اما در عمل اطلاع از این مسائل به اجرای آنها منجر نمیشود.
روحیه جنگی
یکی از دلایل این اتفاق شاید این باشد که ما برای درک وضعیت بحرانی به تجربیات گذشته رجوع میکنیم. در کشورهایی که قبلا شاهد همهگیری ویروسهای کرونای مرس و سارس بودهاند، شما میتوانید به تجربیات تاریخی مشخصی تکیه کنید. اما به گفته ژاکلین دافین، استاد تاریخ پزشکی دانشگاه کوئینز در کانادا، حتی در این کشور که یکی از مراکز شیوع سارس بود نیز به نظر میرسد که دانش ناشی از این تجربه فراموش شده است.
بیماری سارس در سال ۲۰۰۳ به مرگ ۴۴ نفر در این کشور منجر شد، اما این اتفاق به برنامهریزی بلندمدت و پایدار برای مقابله با شیوع بیماریهای تنفسی در آینده منجر نشده است. خانم دافین میگوید “در پی شیوع بیماری سارس برنامهریزی برای همهگیری موضوع خیلی داغی بود. چند سالی در کانادا ادامه داشت، اما واقعا عجیب است که به این سرعت محو شد. “
با این حال خانم دافین میگوید که مقیاس همهگیری فعلی حتی از تجربه کسانی که سارس و مرس را از نزدیک دیدهاند نیز خارج است. اما کسانی که آن تجربه را نداشتهاند هیچ چیزی برای اتکا ندارند. رابرت وست، استاد علوم و سلامت رفتاری در کالج دانشگاهی لندن، میگوید “ما این مساله را تجربه نکردهایم، ولی تجربیاتی داریم که از بعضی جهات به وضعیت فعلی شباهت دارند. انسانها همیشه وقتی با وضعیت جدیدی روبهرو میشوند دنبال تجربیات مشابه میگردند. “